Sahabet  shokët e Profetit në Kuran

  Sahabet  shokët e Profetit në Kuran

Shembulli 1: “O ju që besuat, ç’është me ju, që kur ju thuhet: “Dilni në luftë të bashkuar në rrugën e Allahut!”, ju u rënduat në vend (si të ishit të gozhduar). A mos ishit më të kënaqur me jetën e kësaj bote, se sa me atë të ardhmen? Përjetimi i jetës së kësaj bote ndaj asaj të ardhmes, nuk është asgjë. Nëse nuk dilni të bashkuar në luftë, Ai do t’ju dënojë me një dënim të rëndë, do t’ju zëvendësojë me një popull tjetër dhe Atij nuk i bëhet farë dëmi. Allahu është i gjithëfuqishëm për çdo gjë.” (Tevbe, 38-39)

Sikur që na bëhet e qartë nga ajeti, këtu kemi të bëjmë me mosbindje dhe Allahu i kanos me një dënim të rëndë ata që besuan, pra besimtarët. Në këtë rast duhet që të pranojmë se është fjala për të gjithë sahabet në përgjithësi. Këtu duhet vetëm të pranojmë se mosbindja ka ekzistuar në mesin e sahabeve dhe se ajeti këtë e tregon haptas.

Shembulli 2: “O ju që besuat, mos e tradhtoni Allahun dhe të dërguarin, e ashtu të tradhtoni amanetet tuaja, derisa e dini sa e keqe është kjo.” (Enfal, 27)

Prapë, haptas bëhet fjalë për tradhti dhe se padyshim kjo kryhet nga ana e sahabeve. Duhet që të kemi ndër mend gjatë tërë kohës se ajeti u drejtohet besimtarëve. Ju lutemi që të mos na keqkuptoni sepse, shumica e besimtarëve që rrinin përreth të Dërguarit (s.a.v.) ishin sahabet dhe për këtë arsye ne u drejtohemi sahabeve.

Shembulli 3: “O ju që besuat, përgjigjuni thirrjes së Allahut dhe të dërguarit kur i dërguari ju fton për atë që ju jep jetë, dhe ta dini se Allahu ndërhyn ndërmjet njeriut dhe zemrës së tij, dhe se ju do të tuboheni te Ai.” (Enfal, 24)

Këtu bëhet fjalë qartë për mospërgjigjen ndaj thirrjes. Ky ajet na bën që të mendojmë për sjelljen mospërfillëse ndaj thirrjes së të Dërguarit (s.a.v.) dhe të Allahut.

Shembulli 4: “Atje, në atë vend qenë sprovuar besimtarët, dhe qenë tronditur me një dridhje të fortë. Kur hipokritët dhe ata që në zemrat e tyre kishin sëmundje, thanë: “Allahu dhe i dërguari Tij, nuk na premtuan tjetër vetëm se mashtrim! Dhe kur një grup prej tyre thanë: “O banorë të Medinës, nuk ka qëndresë për ju, ndaj kthehuni!” E një grup prej tyre kërkonin lejen e Pejgamberit, duke thënë: “Shtëpitë tona janë të pambrojtura!” Edhe pse ato nuk ishin të pambrojtura, në realitet ata nuk donin tjetër por vetëm të iknin” (Ahzab, 11-13)

Në këto ajete ballafaqohemi me gjendje që na tregojnë më haptas për karakterin e sahabeve. Ata që dëshirojnë që të ikin prej luftës nuk janë askush tjetër veçse sahabet. Duke menduar për atë se kush janë ata banorët e Medinës, të cilëve u drejtohet ajeti, duhet medoemos që të pranojmë se bëhet fjalë për sahabet më të afërt të të Dërguarit (s.a.v.) sepse, banorët e Medinës ishin bashkangjitur të të Dërguarit (s.a.v.) në luftë dhe e kishin pranuar besimin. Këtu na bëhet plotësisht e qartë se në mesin e sahabeve kishte hipokritë dhe ata që kishin sëmundje në zemër.

Shembulli 5: “O ju që besuat, pse po e thoni atë që nuk e punoni? Tek Allahu është shumë e urryer ta thoni atë që nuk e punoni!” (Saf, 2-3)

Pra, qenka e mundur që sahabët të mos veprojnë ashtu si kanë folur dhe ky ajet na e tregon këtë qartë. Ata që i ndërrojnë mendjet e tyre gjatë kohës kur i Dërguari (s.a.v.) është ende në jetë, si do të veprojnë mbas vdekjes së tij??? Si mund të kuptohet tefsiri apo shpjegimi i një ajeti të tillë??? Padyshim që të gjithë sahabët nuk ishin të tillë por vetë fakti se në ajet përmenden të tillët në mesin e tyre, a nuk na bën të mendojmë për këtë???

Shembulli 6: “A nuk është koha që zemrat e atyre që besuan të zbuten me këshillat e Allahut dhe me atë të vërtetën që zbriti me Kuran” (Hadid, 16)

Nga këtu kuptojmë se zemrat e besimtarëve nuk i përmbajnë vlerat më të rëndësishme kur gjenden në prezencën e të Dërguarit (s.a.v.s). Do të ishte gabim që të themi se kjo vlen për të gjithë besimtarët por duhet që të kemi në dije se edhe të tillë ka pasur në mesin e tyre.

Shembulli 7: “Ata të shprehin ty mirënjohje për atë që u bënë myslimanë. Thuaj: “Pranimin tuaj të fesë islame mos ma njihuni mua, por Allahu juve ju bëri mirë, kur ju udhëzoi për besim, nëse jeni të sinqertë”.” (Huxhurat, 17)

Këtu është shpalosur sjellja e tyre kundrejt të Dërguarit (s.a.v.) për shkak të asaj se janë bërë mysliman. Ata janë sjellë në atë mënyrë sikur i dërguari ka pasur borxh ndaj tyre. Njëkohësisht, për këto lloje të gjykimeve të tyre (bërja mysliman) është parashtruar edhe pyetja e sinqeritetit të tyre.

Shembulli 8: “Thuaj (o i dërguar): “Në qoftë se etërit tuaj, djemtë tuaj, vëllezërit tuaj, bashkëshortet tuaja, farefisi juaj, pasuria që e fituat, tregtia që frikoheni se do të dështojë, vendbanimet me të cilat jeni të kënaqur, (të gjitha këto) janë më të dashura për ju se Allahu, se i dërguari i Tij dhe lufta në rrugën e Tij, atëherë, pritni. Allahu nuk e vë në rrugën e drejtë njerëzit e çoroditur.” (Tevbe, 24)

Është treguar qartë se në mesin e sahabve ka të tillë që e preferojnë jetën e kësaj bote ndaj jetës së botës së ardhshme. Sikur që e ka përmendur edhe ajeti, të tillët nuk janë askush tjetër veçse të çoroditurit. Si do të veprojnë mbas të Dërguarit (s.a.v.) ata që tregojnë mosbindje për shkak jetës së kësaj bote???

Shembulli 9: “Beduinët thanë: ‘Ne kemi besuar!’ Thuaj: Ju nuk keni besuar ende, por thoni: ‘Ne jemi bërë mysliman, e ende nuk po u hyn besimi në zemrat tuaja.” (Huxhurat, 14)

Mund të parashtroni pyetje se çka kanë lidhje beduinët me sahabet. Duhet që të mendojmë në mënyrë të tillë që, sikur të kishte lënë çdo gjë i Dërguari (s.a.v.) zgjedhjes së ymmetit, atëherë beduinët do të kishin një rol të rëndësishëm në këto zgjedhje. Në këtë gjendje, sa e vlefshme do të jetë zgjedhja e beduinëve kur në prezencën e të Dërguarit (s.a.v.) ende nuk kishte hyrë besimi në zemrat e tyre. Sipas rrëfimeve që na vijnë nga historia, beduinët që përmenden në këtë ajet, mbas ndërrimit jetë të të Dërguarit (s.a.v.) kishin ardhur te prezenca e Ebu Bekrit dhe dëshmonin se e kishin mbajtur në mend për këtë apo atë ajet. Ja se si rrëfejnë historianët për fillimin e mbledhjes së Kuranit gjatë kohës së Ebu Bekrit, ku shihet qartë kontributi i beduinëve në këtë punë. Me paraqitjen e një gjendjeje të tillë të pashpresë si mund të pretendojmë se kjo ishte një dëshirë e të Dërguarit (s.a.v.)??? A mund të mendojmë se i Dërguari (s.a.v.) i ka mbyllur sytë duke ditur se do të paraqitet një gjendje e tillë???

Shembulli 10: “Prej teje kërkojnë leje vetëm ata që nuk besojnë Allahun dhe botën tjetër, dhe që zemrat e tyre janë të dyshimta; ata sillen vërdallë në dyshimin e tyre.” (Tevbe, 45)

Prej mesit të sahabëve ka pasur të tillë që kanë kërkuar haptas për të mos shkuar në luftë. Prej këtu del në pah se zemrat e tyre përmbanin dyshim dhe se nuk kishin besuar ashtu si duhet. Si mund t’ua lëmë të tillëve amanetin e Allahut, Kuranin. Se kush ishte dyfytyrësh dhe kush ishte i sinqertë në mesin e sahabeve, na e ka bërë të ditur i Dërguari (s.a.v.) duke shqiptuar një nga një emrat e tyre. Sigurisht që identiteti i këtyre dyfytyrëshave na është bërë e njohur nga ana e të Dërguarit (s.a.v.) dhe njëri prej tyre ishte Abdullah bin Ebi es-Seluli. Të tillët e kundërshtonin haptas të Dërguarin (s.a.v.). Por, ka pasur edhe dyfytyrësha të fshehur dhe edhe të tillëve i Dërguari (s.a.v.) ua shpalosi identitetet. Madje, është edhe një rrëfim i shquar në të cilën thuhet se i Dërguari (s.a.v.) ia kishte treguar Huzajfet-ul Jemames emrat e të gjithë hipokritëve nga mesi i sahabëve.

 

Marrë nga libri : Ehli Bejti në Kuran